شده این همه عاشق باشی...؟!

تا به حال شده دوست داشتنت رو قورت بدی...

لبخند بزنی و ... بی تفاوت باشی...؟!

شده دلتنگی بپیچه به دلت و راه نفست رو ببنده، خفه ات کنه ...

شده یه آهنگ برات بشه روحِ یه لحظه ...

بشه خاطره ...

و هر چی تکرار بشه دیوونه ترت کنه...؟!

شده بری همون خیابونی که با اون رفتی...

چند مترجا رو هی بالا و پایین کنی...

بغض کنی و ... لذت ببری ...

همون قدر که اون روز لذت بردی؟!

شده تمام روز رو در انتظار یه جواب بی قرار باشی...؟!

شده بشکنی...

    و باز بشکنی ...

          و باز بشکنی ...

                   و هزار بار دیگه هم بشکنی...

اما باز با دست و دلِ شکسته، دوستش داشته باشی...؟!

            اصلا ببینم شده این همه عاشق باشی...؟!

از زندگی آموختم...

از زندگی آموختم . . .

هیچ چیز از هیچ کس بعید نیست . . .

آموختم . . .

از آدمها بت نسازم . . .

آموختم . . .

اگر به من حسادت میکنندحتما از آنها برترم . . .

آموختم . . .

خنده بعضی ها از گریشون غمناک تره . . .

این زندگی....

زندگی تولد دارد . . .

زندگی مرگ دارد . . .

زندگی عهد دارد . . .

زندگی پیمان دارد . . 

زندگی حساب دارد . . .

زندگی کتاب دارد . . .

زندگی خوب دارد . . .

یکی را دوست میدارم...

یکی را دوست می دارم

ولی افسوس او هرگز نمی داند

او هرگز نمیداند

نگاهش میکنم شاید

بخواند از نگاه من

که او را دوست می دارم

ولی افسوس او هرگز نمیداند

به برگ گل نوشتم من

تو را دوست می دارم

ولی افسوس او گل را

به زلف کودکی آویخت تا او را بخنداند

 به مهتاب گفتم ای مهتاب

سر راهت به کوی او

سلام من رسان و گو

تو را من دوست می دارم

ولی افسوس چون مهتاب به روی بسترش لغزید

یکی ابر سیه آمد که روی ماه تابان را بپوشانید

صبا را دیدم و گفتم صبا دستم به دامانت 

سرباز وطن...

آشنایی نداشتم که بتوانم شهر خودم خدمت کنم ...

نامه تقسیمم را که دادند فهمیدم که باید بروم سیستان و بلوچستان …

تنها چیزی که مرا مجاب کرد بروم

آینده ای بود که قرار گذاشته بودیم با هم بسازیم

در حین خدمت بودم که تلفن زدی

گفتی با کسی آشنا شدی که سرباز نیست …

تو رفتی...

آینده ای که رویایش را با تو می دیدم رفت …

شب در پاسگاه از شدت ناراحتی خوابم نبرد

صبح که آمد به پاسگاه حمله شد

ما اسیر شدیم به جرم سرباز بودن

جلو دوربین سرم را بریدند

قلبم را تو گرفتی و سرم را آنها

فدای سرت به جایش جایت امن است

و آرام حالا با خیال راحت دستش را بگیر

و در خیابان با او که سرباز نبود

قدم بزن خیالت راحت دیگر سرباز رفت …

بسوزد پدر سربازی که من سرباز بودم

سرباز وطنم ولی اکنون نه تن دارم نه سر دارم و نه تو را آری ...

من فقط یک سرباز بودم !

♥ به افتخارشون یه کلمه یا یه جمله  کامنت بزار ♥

من و خدا...

من و خدا سوار یک دوچرخه شدیم. من اشتباه کردم و جلو نشستم و خدا عقب. فرمان دست من بود و سر دوراهی ها دلهره مرا می گرفت. تا این که جایمان را عوض کردیم. حالا آرام شدم و هر وقت از او می پرسم که کجا می رویم؟ برمیگردد و با لبخند می گوید:

"تو فقط رکاب بزن"

 لبخندبزن: وقتی با خانواده ات دور هم جمع شده اید..